مقاله “راهکار های جلوگیری و یا کاهش آثار رسیدگی موازی بین دادگاه و داوری”
مطالعات علوم سیاسی، حقوق و فقه
صفحات19 – 11
راهکار های جلوگیری و یا کاهش آثار رسیدگی موازی بین دادگاه و داوری
مجتبی اصغریان، مینا علی بخشی
چکیده
پیشرفت روز افزون تجارت در عرصه بین الملل و نیاز به وجود یک مرجع رسیدگی غیر ملی و بی طرف، بر ارجحیت انتخاب داوری به عنوان مرجع حل و فصل اختلافات احتمالی و یا پیش آمده و هم چنین، ترغییب طرفین درگیر اختلافات علی الخصوص، در دعاوی بین المللی افزوده است. در این میان، یکی از آسیب های ناشی از نقص قانون و مدیریت نامناسب دادرسی که تهدیدی جدی برای جریان رسیدگی به دعوا نیز به شمار می اید، مفهومی است که از آن به ” رسیدگی موازی ” تعبیر می شود. این اصطلاح، وضعیتی را توصیف می کند که حداقل دو دعوای یکسان یا مرتبط به طور همزمان برای دو مرجع ایجاد صلاحیت نمایند. در حقوق ایران، بطور مستقل به این موضوع پرداخته نشده که می توان با وحدت ملاک قائل شدن، حکم بند2 ماده 84 ق.آ.د.م جدید را به موضوع مورد بحث سرایت داد. مبحث دیگری که باید از این مفهوم تفکیک نمود، ” مداخله ی دادگاه در داوری ” و امری ضروری می باشد؛ چرا که داوران بدون مساعدت و دخالت دادگاه ها قادر به انجام صحیح خود نمی باشند. هدف اصلی از نگارش این مقاله نیز، ارائه راهکار هایی در خصوص پیشگیری از طرح دعوای مطروحه در مرجعی دیگر و در صورت وقوع، چگونگی حل و فصل صحیح آن می باشد. در این شرایط، ابتدا باید مشخص کنیم که کدام مرجع صالح است که سه دکترین موجود را مبنای نصمیم خود قرار خواهیم داد و سپس، یکی از دو شیوه ختم رسیدگی و توقیف دادرسی است و یا منع اقامه پیگیری دعوا.
اصل مقاله به جهت حفظ حقوق مولفین آن، بارگذاری نگردیده است. شما می توانید اصل کل مقاله را از نشریه چاپ کننده مقاله یا از پایگاه های مقالات گوناگون دریافت نمایید.